W roku Trzydziestolecia Polski Ludowej rzemiosło na terenie powiatu łukowskiego obejmowało ogółem 624 warsztaty, z czego w samym mieście było 134.

Usługi świadczyło 590 zakładów, liczba zatrudnionych w zakładach wynosiła 955 osób, w tym właścicieli i współwłaścicieli 626, członków rodzin 15, pracowników najemnych 180, uczniów 134. Najliczniej reprezentowane były branże: budowlana, licząca 180 rzemieślników, w tym murarzy 150, cieśli 5. betoniarzy 10; dalej: metalowa licząca 112 · rzemieślników, w tym kowali i ślusarzy 100, mechaników pojazdowych 12; wreszcie branża rzemiosł różnych, grupująca 191 osób. 
Jeśli chodzi o pozostałe branże, to pracowało: w drzewnej 55 osób, w tym 45 stolarzy, 5 kołodziei i·5 tartaczników; w skórzanej 10 /szewców i cholewkarzy/ , we włókienniczej 48 osób 5 z czego 42 krawców i 6 czapników; w spożywczej 28 osób, w tym 12 cukierników i 16 młynarzy.

Wskutek ogólnie zachodzących przemian gospodarczych oraz warunków lokalnych pewne rzemiosła uległy procesowi zanikania częściowo lub całkowicie. W tym zakresie należy wymienić: kołodziejstwo, sitarstwo, tapicerstwo, sztukatorstwo.

Rozwój zakładów przemysłowych takich, jak zakłady mięsne, piekarnia mechaniczna, fabryka obuwia, rozszerzył proces zanikania również na rzeźnictwo i wędliniarstwo, piekarstwo, szewstwo i kamasznictwo.

Powstające placówki szkolenia zawodowego podjęły szkolenie kadr dla potrzeb przemysłu, z zastosowaniem dużego stopnia specjalizacji, powodując nieopłacalność podejmowania pracy w tych zawodach na mniejszą skalę . Szeroko rozwinął się system pracy nakładczej, zapewniając korzystniejsze warunki zatrudnionym w ten sposób, niż w zakładach indywidualnych o ograniczonych możliwościach zaopatrzenia w surowce, opał, energię itp.

W omawianym momencie, tj. roku 1974 wartość usług rzemiosła łukowskiego sięgała sumy około 38.000.000 złotych. Działalność gospodarczą prowadziła Rzemieślnicza Spółdzielnia Zaopatrzenia i Zbytu, której kierownikiem był Roman Kratohwil, młynarz z Międzyrzeca Podlaskiego. Funkcję prezesa Zarządu piastował Feliks Reszczyński, stolarz, również z Międzyrzeca Podlaskiego, zaś przewodniczącym Rady Nadzorczej tejże Spółdzielni był Zbigniew Kłoda, hydraulik z Łukowa. Łukowscy rzemieślnicy godnie kontynuowali tradycje społecznej działalności tak na rzecz miasta, jak ·i własnego środowiska, zawsze chętnie uczestnicząc w organizowanych przez czynniki administracyjne i polityczne różnych akcjach: podnoszenia estetyki miasta, modernizacji ulic itp. Szczególnym przejawem w tym zakresie było zainicjowanie przez jednego z rzemieślników fryzjera. Mikołaja Iwanowa sprawy wzniesienia w Łukowie "Domu Rzemiosła”, obiektu mającego służyć trwale miejscowemu rzemiosłu, a zarazem rozwijającego budownictwo miejskie. Sprawa ta została bardzo chętnie podjęta i przystąpiono do działania: od wyjeżdżającego z Łukowa rzemieślnika odkupiono fundamenty w bliźniaczym budynku przy ulicy Warszawskiej 9 i w oparciu o dobrowolne składki oraz w ramach zbiorowego czynu społecznego rzemieślników wzniesiony został w latach 1972-1974 wygodny budynek mieszczący biuro Cechu Rzemiosł Różnych z odpowiednim zapleczem. oraz salę · konferencyjną.

Kierownikiem Biura był Henryk Kondratowicz, piastujący tę funkcję nieprzerwanie od roku 1952, zaś Głównym Księgowym Alicja Osypińska. Wymienić warto z grona działaczy społecznych w środowisku miejscowego rzemiosła - Jana Dziudzika łukowskiego sitarza, który m. in. w latach 1951-1962 pełnił funkcję starszego Cechu w Cechu Rzemiosł Różnych. Kolejnym Starszym Cechu został Karol Wiórkowski, znany mistrz ślusarz-mechanik, który piastował tę funkcję również w 1974 roku.